ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆ
ՎՃՌԱԲԵԿ ԴԱՏԱՐԱՆ
ՀՀ վարչական վերաքննիչ Վարչական գործ թիվ ՎԴ5/0498/05/10
դատարանի որոշում 2011 թ.
Վարչական գործ թիվ ՎԴ5/0498/05/10
Նախագահող դատավոր` Ա. Առաքելյան
Դատավորներ` Ա. Աբովյան
Գ. Ղարիբյան
ՈՐՈՇՈՒՄ
ՀԱՆՈՒՆ ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆ
Հայաստանի Հանրապետության վճռաբեկ դատարանի քաղաքացիական և վարչական
պալատը (այսուհետ` Վճռաբեկ դատարան)
նախագահությամբ Ե. Խունդկարյանի
մասնակցությամբ դատավորներ Տ. Պետրոսյանի
Վ. Աբելյանի
Ս. Անտոնյանի
Վ. Ավանեսյանի
Ա. Բարսեղյանի
Մ. Դրմեյանի
Գ. Հակոբյանի
Է. Հայրիյանի
Ե. Սողոմոնյանի
2011 թվականի դեկտեմբերի 27-ին
դռնբաց դատական նիստում, քննելով «Միրոյան Տուֆ» ՍՊԸ-ի (այսուհետ` Ընկերություն) վճռաբեկ բողոքը ՀՀ վարչական վերաքննիչ դատարանի 30.06.2011 թվականի որոշման դեմ` ըստ Ընկերության հայցի ընդդեմ ՀՀ կառավարությանն առընթեր պետական եկամուտների կոմիտեի Արթիկի տարածքային հարկային տեսչության (այսուհետ` Տեսչություն)` 19.04.2010 թվականի թիվ 1010080 ստուգման ակտի 9-րդ կետն անվավեր ճանաչելու պահանջի մասին, և հակընդդեմ հայցի` 19.04.2010 թվականի թիվ 1010080 ստուգման ակտի 9-րդ կետն անփոփոխ թողնելու և գումար բռնագանձելու պահանջների մասին,
ՊԱՐԶԵՑ
1. Գործի դատավարական նախապատմությունը
Դիմելով դատարան` Ընկերությունը պահանջել է անվավեր ճանաչել Տեսչության 19.04.2010 թվականի թիվ 1010080 ստուգման ակտի 9-րդ կետը:
Հակընդդեմ հայցով դիմելով դատարան` Տեսչությունը պահանջել է անփոփոխ թողնել 19.04.2010 թվականի թիվ 1010080 ստուգման ակտի 9-րդ կետը և Ընկերությունից բռնագանձել ստուգման ակտի նշված կետով առաջադրված 8.868.100 ՀՀ դրամ լրացուցիչ հարկային պարտավորության գումարը:
ՀՀ վարչական դատարանի (դատավոր` Էդ. Նահապետյան) (այսուհետ` Դատարան) 17.12.2010 թվականի վճռով հայցը բավարարվել է, իսկ հակընդդեմ հայցը` մերժվել:
ՀՀ վարչական վերաքննիչ դատարանի (այսուհետ` Վերաքննիչ դատարան) 30.06.2011 թվականի որոշմամբ Տեսչության վերաքննիչ բողոքը բավարարվել է` Դատարանի 17.12.2010 թվականի վճիռը բեկանվել է և փոփոխվել` հայցը մերժվել է, իսկ հակընդդեմ հայցը` բավարարվել:
Սույն գործով վճռաբեկ բողոք է ներկայացրել Ընկերությունը:
Վճռաբեկ բողոքի պատասխան չի ներկայացվել:
2. Վճռաբեկ բողոքի հիմքերը, հիմնավորումները և պահանջը
Սույն վճռաբեկ բողոքը քննվում է հետևյալ հիմքի սահմաններում ներքոհիշյալ հիմնավորումներով.
i
Վերաքննիչ դատարանը խախտել է ՀՀ վարչական դատավարության օրենսգրքի 26-րդ հոդվածի 3-րդ մասը, ինչի արդյունքում չի կիրառել «Վարչարարության հիմունքների և վարչական վարույթի մասին» ՀՀ օրենքի 63-րդ հոդվածի 1-ին մասը, որը պետք է կիրառեր, սխալ է մեկնաբանել ՀՀ կառավարության 30.12.1998 թվականի «Բնօգտագործման վճարի դրույքաչափերի մասին» թիվ 864 որոշման 2-րդ կետը:
Բողոք բերած անձը նշված պնդումը պատճառաբանում է հետևյալ փաստարկներով.
Վերաքննիչ դատարանը կիրառելի է համարել ՀՀ կառավարության 30.12.1998 թվականի «Բնօգտագործման վճարի դրույքաչափերի մասին» թիվ 864 որոշման 2-րդ կետով սահմանված թիվ 1 բանաձևը, քանի որ ակտի վիճարկվող 9-րդ կետում նշված բոլոր ժամանակահատվածների համար բնօգտագործման վճարի հաշվարկման համար հիմք է ընդունվել «արտադրանքի արտադրության և շրջանառության ֆիզիկական ծավալների և գների վերաբերյալ» հաշվետվությամբ ցույց տրված արտադրանքի իրացման միջին գինը, այնինչ ՀՀ կառավարության վերը նշված որոշման համաձայն` պետք է հիմք ընդունվի օգտակար հանածոյի փաստացի իրացման միջին գինը: Ընդ որում, վերը նշված հաշվետվությամբ ցույց տրված արտադրանքի իրացման միջին գները ձևավորվում են հաշվետու եռամսյակում իրացված տարբեր ապրանքների իրացման գներից: Հետևաբար, այդ հաշվետվության տվյալները չեն կարող հիմք ընդունվել օգտակար հանածոյի իրացման միջին գինը որոշելու համար: Նշված փաստը հաստատող ապացույցներն օգտակար հանածոյի իրացման սկզբնական հաշվառման փաստաթղթերն են, մասնավորապես` հաշիվ-ապրանքագրերը:
Ավելին, Վերաքննիչ դատարանը «արտադրանքի իրացման միջին գին» և «օգտակար հանածոյի փաստացի իրացման միջին գին» հասկացությունները նույնացրել է` հաշվի չառնելով, որ պինդ օգտակար հանածոյի (ոչ թե օգտագործված հանածոյի) մարված պաշարի յուրաքանչյուր խորանարդ մետրի համար բնօգտագործման վճարի դրույքաչափ սահմանված լինելու հանգամանքը չի նշանակում, որ օգտակար հանածոյի մարված պաշարը և օգտակար հանածոյից ստացված արտադրանքը նույնն են: Այդպիսի հետևությունը չի բխում նաև ՀՀ ընդերքի մասին օրենսգրքի 2-րդ հոդվածից, որից ուղղակի երևում է, որ մարված պաշարը ներառում է նաև թափոնները: Տվյալ դեպքում ՀՀ առևտրի և տնտեսական զարգացման, ՀՀ բնապահպանության նախարարությունների և Ընկերության միջև կնքված հանքարդյունահանման նպատակով ընդերքօգտագործման լիցենզային թիվ 141 պայմանագրի համաձայն` պինդ օգտակար հանածոյի կոպիտ կտրվածքի բլոկների տեսակարար կշիռը կազմում է 34,1%, իսկ մնացած 65,9%-ը արդյունահանման արդյունքում առաջացած արտադրական թափոններ են: Այսինքն` օգտակար հանածոյի մարված պաշարը չի կարող նույնացվել արտադրանքի հետ, քանի որ մարված պաշարի մեջ ներառվող թափոններից արտադրանք չի ստացվում:
Վերոգրյալի հիման վրա բողոք բերած անձը պահանջել է բեկանել Վերաքննիչ դատարանի 30.06.2011 թվականի որոշումը և օրինական ուժ տալ Դատարանի 17.12.2010 թվականի վճռին:
3. Վճռաբեկ բողոքի քննության համար նշանակություն ունեցող փաստերը
Վճռաբեկ բողոքի քննության համար էական նշանակություն ունեն հետևյալ փաստերը`
1) ՀՀ կառավարությանն առընթեր պետական եկամուտների կոմիտեի նախագահի 02.03.2010 թվականի թիվ 1010080 հանձնարարագրի համաձայն` հանձնարարվել է Ընկերությունում ՀՀ օրենսդրությամբ հարկային մարմնին վերապահված իրավասության սահմաններում կատարել բյուջեի հետ փոխհարաբերությունների և հարկային մարմնի կողմից վերահսկվող օրենսդրության առանձին պահանջների կատարման ճշտության ստուգում (գ.թ. 8):
2) Ստուգման արդյունքում Տեսչության կողմից 19.04.2010 թվականին կազմվել է թիվ 1010080 ակտը, որի 9-րդ կետի համաձայն` Ընկերության կողմից բնապահպանական և բնօգտագործման վճարի հաշվարկ-հաշվետվություններում սխալ է ցույց տրվել բնօգտագործման վճարի դրույքաչափը: Բնօգտագործման վճարի դրույքաչափը հաշվարկվել է` հիմք ընդունելով Ընկերության կողմից ներկայացված «արտադրանքի արտադրության և շրջանառության ֆիզիկական ծավալների և գների վերաբերյալ» հաշվետվությամբ ցույց տրված արտադրանքի իրացման միջին գինը: Խախտման հետևանքով ստուգվող ժամանակաշրջանում բնավճարը պակաս է հաշվարկվել 4.493.200 ՀՀ դրամով` 2008 թվականի 4-րդ և 2009 թվականի 1-ին, 2-րդ, 3-րդ և 4-րդ եռամսյակներում համապատասխանաբար 1.496.100 ՀՀ դրամ, 242.600 ՀՀ դրամ, 1.216.500 ՀՀ դրամ, 1.330.500 ՀՀ դրամ և 207.500 ՀՀ դրամ: Համաձայն «Բնապահպանության և բնօգտագործման վճարների մասին» ՀՀ օրենքի 18-րդ հոդվածի 6-րդ կետի` վճարը թաքցնելու կամ պակաս ցույց տալու դեպքում գանձվում է ցույց տրված վճարի գումարը` 4.493.200 ՀՀ դրամ, ինչպես նաև տուգանք` այդ գումարի 50%-ի չափով` 2.246.600 ՀՀ դրամ: Համաձայն նույն օրենքի 3-րդ կետի` վճարը ուշացնելու համար գանձվում է տույժ` ժամկետանց յուրաքանչյուր օրվա համար 0,2%-ի չափով` 2.128.300 ՀՀ դրամ: Այսպիսով, Ընկերությանն առաջադրվել է 8.868.100 ՀՀ դրամ վճարման ենթակա լրացուցիչ հարկային պարտավորություն (գ.թ. 10-19):
3) Սույն գործում առկա են Ընկերության կողմից ներկայացված երկու բնույթի հաշվետվություններ, դրանք են` «Իրավաբանական և ֆիզիկական անձանց բնապահպանական և բնօգտագործման վճարների հաշվարկ-հաշվետվություններ», ինչպես նաև «Ապրանքների արտադրության և շրջանառության ֆիզիկական ծավալների ու գների վերաբերյալ հաշվետվություններ» (գ.թ. 20-65):
4) Սույն գործով չի վիճարկվել այն փաստը, որ ՀՀ առևտրի և տնտեսական զարգացման, ՀՀ բնապահպանության նախարարությունների ու Ընկերության միջև կնքված հանքարդյունահանման նպատակով ընդերքօգտագործման լիցենզային թիվ 141 պայմանագրի համաձայն` պինդ օգտակար հանածոյի կոպիտ կտրվածքի բլոկների տեսակարար կշիռը կազմում է 34,1%, իսկ մնացած 65,9%-ը արդյունահանման արդյունքում առաջացած արտադրական թափոններ են:
4. Վճռաբեկ դատարանի պատճառաբանությունները և եզրահանգումը
Քննելով վճռաբեկ բողոքը նշված հիմքի սահմաններում` Վճռաբեկ դատարանը գտնում է, որ բողոքը հիմնավոր է հետևյալ պատճառաբանությամբ.
«Բնապահպանական և բնօգտագործման վճարների մասին» ՀՀ օրենքի 7-րդ հոդվածի համաձայն` բնապահպանական վճարների դրույքաչափերը սահմանվում են օրենքով, իսկ բնօգտագործման վճարներինը` Հայաստանի Հանրապետության կառավարության կողմից:
ՀՀ կառավարության 30.12.1998 թվականի «Բնօգտագործման վճարի դրույքաչափերի մասին» թիվ 864 որոշման 2-րդ կետի ա) ենթակետի համաձայն` պինդ օգտակար հանածոների (բացառությամբ աղի) մարված պաշարների համար վճարը հաշվարկվում է սույն ենթակետում նշված (1) և (2) բանաձևերով` բացառությամբ սույն կետի «դ» ենթակետով նախատեսված դեպքի`
ԲՎ = ՄՊԾ x (ԳԻ x ԴՏ /100) (1), երբ (ԳԻ x ԴՏ 100) > ԴՀ
ԲՎ = ՄՊԾ x ԴՀ (2), երբ (ԳԻ x ԴՏ /100) <=>
հաշվետու ժամանակաշրջանում մարված պաշարների իրացում չի կատարվել,
իրացվել է ոչ թե օգտակար հանածոն, այլ դրա օգտագործման արդյունքում ստացված արտադրանքը կամ այն օգտագործվել է արդյունահանողի ներտնտեսական կարիքների համար, բնօգտագործման վճարի օբյեկտ համարվող ծավալների չափաքանակների որոշման նպատակով «Հայաստանի Հանրապետությունում ստուգումների կազմակերպման և անցկացման մասին» Հայաստանի Հանրապետության օրենքով սահմանված կարգով իրականացված ստուգումների արդյունքում արձանագրված բնօգտագործման փաստացի ծավալների և վճարողների կողմից հարկային և լիազոր մարմիններ ներկայացված` ստուգվող ժամանակահատվածում հաշվարկ-հաշվետվություններում արտացոլված ծավալների դրական տարբերության համար օրենքով սահմանված պատասխանատվության միջոցների հաշվարկման ժամանակ,
որտեղ`
ԲՎ - ն պինդ օգտակար հանածոյի մարված պաշարների համար վճարն է` հաշվետու ժամանակաշրջանի համար,
ՄՊԾ - ն հաշվետու ժամանակաշրջանում պինդ օգտակար հանածոյի մարված պաշարների ծավալն է,
ԳԻ - ն հաշվետու ժամանակաշրջանում պինդ օգտակար հանածոյի իրացման փաստացի գինն է (առանց ավելացված արժեքի հարկի),
ԴՏ - ն պինդ օգտակար հանածոյի մարված պաշարների համար վճարի դրույքաչափն է տոկոսով` համաձայն սույն որոշմամբ հաստատված բնօգտագործման վճարի դրույքաչափերի «II. Պինդ օգտակար հանածոների մարված պաշարների, ստորերկրյա քաղցրահամ ու հանքային ջրերի և աղի արդյունահանված պաշարների համար վճարի դրույքաչափերը» բաժնի 3, 4, 5, 6, 7, 8 և 9-րդ կետերի,
ԴՀ - ն պինդ օգտակար հանածոյի մարված պաշարների համար վճարի դրույքաչափն է դրամով` համաձայն սույն որոշմամբ հաստատված բնօգտագործման վճարի դրույքաչափերի «IV. Պինդ օգտակար հանածոների մարված պաշարների համար վճարի հաստատագրված դրույքաչափերը» բաժնի 1-ին, 2, 3, 4 և 5-րդ կետերի:
Նշված դրույթի վերլուծությունից հետևում է, որ բնօգտագործման վճարի հաշվարկման համար հիմք են ընդունվում օգտակար հանածոյի իրացման փաստացի միջին գինը և պինդ օգտակար հանածոյի մարված պաշարների համար դրույքաչափերի II բաժնով սահմանված համապատասխան դրույքաչափերը:
Սույն գործով Դատարանը հայցը բավարարելիս պատճառաբանել է, որ Ընկերության կողմից ճիշտ հաշվարկվել և Տեսչություն են ներկայացվել բնապահպանական և բնօգտագործման վճարների հաշվարկ-հաշվետվությունները: Ստուգող տեսուչները ստուգման ընթացքում հաշվի չեն առել վերը նշված փաստերը և հիմք են ընդունել ապրանքների արտադրության և շրջանառության ֆիզիկական ծավալների ու գների վերաբերյալ հաշվետվություններում ներառված արտադրանքների միջին գինը, որը հակասում է «Բնապահպանության և բնօգտագործման վճարների մասին» ՀՀ օրենքի 7-րդ հոդվածին և ՀՀ կառավարության 30.12.1998 թվականի «Բնօգտագործման վճարի դրույքաչափերի մասին» թիվ 864 որոշմանը:
Վերաքննիչ դատարանը, Դատարանի դատական ակտի բեկանման հիմքում դնելով և կիրառելով ՀՀ կառավարության 30.12.1998 թվականի թիվ 864 որոշման 2-րդ կետով սահմանված թիվ 1 բանաձևը, տվյալ բանաձևի ԳԻ (պինդ օգտակար հանածոյի իրացման փաստացի գին) հատվածում տեղադրել է Ընկերության կողմից ներկայացված «Արտադրանքի արտադրության և շրջանառության ֆիզիկական ծավալների և գների վերաբերյալ» հաշվետվության մեջ արտացոլված արտադրանքի իրացման միջին գինը:
Միաժամանակ, Վերաքննիչ դատարանն անհիմն է համարել Ընկերության այն պնդումը, որ պինդ օգտակար հանածոյի իրացման փաստացի գինը չի կարող նույնացվել փաստացի արտադրանքի իրացման գնի հետ` պատճառաբանելով, որ ՀՀ կառավարության վերը նշված որոշմամբ սահմանված դրույքաչափերի 2-րդ բաժինը սահմանում է պինդ օգտակար հանածոների մարված պաշարների համար վճարի դրույքաչափեր (ինչն իր արտահայտությունն է գտել բաժնի վերնագրում), որի 4-րդ ենթաբաժինը սահմանում է տուֆի երեսպատման քարերի մարված պաշարների յուրաքանչյուր խորանարդ մետրի համար նախատեսված հաստատուն դրույքաչափ` 5%-ի չափով: Նշված եզրահանգումը բխում է նաև ՀՀ ընդերքի մասին օրենսգրքի 2-րդ հոդվածի այն դրույթից, ըստ որի` օգտակար հանածո են համարվում օգտագործման համար պիտանի` ընդերքի պինդ, հեղուկ, գազային բաղադրամասերը, այդ թվում` ստորերկրյա քաղցրահամ, հանքային, թերմալ ջրերը, երկրաջերմային էներգիան, ջրավազանների և ջրհոսքերի հատակային նստվածքները, ինչպես նաև ընդերքօգտագործման հետևանքով առաջացած պահեստավորված թափոնները:
Սույն գործի փաստերի համաձայն` Տեսչության 19.04.2010 թվականի թիվ 1010080 ակտի 9-րդ կետով սահմանվել է, որ Ընկերության կողմից բնապահպանական և բնօգտագործման վճարի հաշվարկ-հաշվետվություններում սխալ է ցույց տրվել բնօգտագործման վճարի դրույքաչափը: Բնօգտագործման վճարի դրույքաչափը հաշվարկվել է` հիմք ընդունելով Ընկերության կողմից ներկայացված «արտադրանքի արտադրության և շրջանառության ֆիզիկական ծավալների և գների վերաբերյալ» հաշվետվությամբ ցույց տրված արտադրանքի իրացման միջին գինը:
Հիմք ընդունելով վերոգրյալը` Վճռաբեկ դատարանը գտնում է, որ ակտի վիճարկվող կետով բնօգտագործման վճարը հաշվարկելիս ՀՀ կառավարության վերոհիշյալ որոշման տրամաբանությունից ելնելով պետք է հիմք ընդունվեր և թիվ 1 բանաձևում ԳԻ հատվածում տեղադրվեր ոչ թե արտադրանքի իրացման միջին գինը, այլ օգտակար հանածոյի փաստացի իրացման միջին գինը:
Միաժամանակ, Վճռաբեկ դատարանը հարկ է համարում արձանագրել, որ «արտադրանքի արտադրության և շրջանառության ֆիզիկական ծավալների և գների վերաբերյալ» հաշվետվությամբ ցույց տրված արտադրանքի իրացման միջին գները ձևավորվում են հաշվետու ժամանակաշրջանում իրացված տարբեր ապրանքների իրացման գներից: Հետևաբար, այդ հաշվետվության տվյալները չեն կարող հիմք հանդիսանալ օգտակար հանածոյի իրացման միջին գինը որոշելու, հետևաբար նաև` բնօգտագործման վճարը հաշվարկելու համար:
Վճռաբեկ դատարանը հիմնավոր է համարում «արտադրանքի իրացման միջին գին» և «օգտակար հանածոյի փաստացի իրացման միջին գին» հասկացությունները նույնացնելու անթույլատրելիության վերաբերյալ վճռաբեկ բողոքի փաստարկը, քանի որ Վերաքննիչ դատարանի պատճառաբանության հիմքում դրված պինդ օգտակար հանածոյի մարված պաշարի յուրաքանչյուր խորանարդ մետրի համար բնօգտագործման վճարի դրույքաչափ սահմանված լինելու հանգամանքն ամենևին էլ չի նշանակում, որ օգտակար հանածոյի մարված պաշարը և օգտակար հանածոյից ստացված արտադրանքը նույնն են:
Ավելին, ՀՀ ընդերքի մասին օրենսգրքի 2-րդ հոդվածի համաձայն` օգտակար հանածո են համարվում օգտագործման համար պիտանի` ընդերքի պինդ, հեղուկ, գազային բաղադրամասերը, այդ թվում` ստորերկրյա քաղցրահամ, հանքային, թերմալ ջրերը, երկրաջերմային էներգիան, ջրավազանների և ջրհոսքերի հատակային նստվածքները, ինչպես նաև ընդերքօգտագործման հետևանքով առաջացած պահեստավորված թափոնները:
«Վարչարարության հիմունքների և վարչական վարույթի մասին» ՀՀ օրենքի 63-րդ հոդվածի 1-ին մասի համաձայն` անվավեր է առոչինչ չհանդիսացող այն ոչ իրավաչափ վարչական ակտը, որն ընդունվել է` ա) օրենքի խախտմամբ, այդ թվում` օրենքի սխալ կիրառման կամ սխալ մեկնաբանման հետևանքով, բ) կեղծ փաստաթղթերի կամ տեղեկությունների հիման վրա, կամ եթե ներկայացված փաստաթղթերից ակնհայտ է, որ ըստ էության պետք է ընդունվեր այլ որոշում:
Վերոգրյալի հիման վրա Վճռաբեկ դատարանը գտնում է, որ Տեսչության ակտի վիճարկվող կետն ընդունվել է «Բնապահպանական և բնօգտագործման վճարների մասին» ՀՀ օրենքի խախտմամբ, մասնավորապես` ՀՀ կառավարության 30.12.1998 թվականի «Բնօգտագործման վճարի դրույքաչափերի մասին» թիվ 864 որոշման 2-րդ կետի սխալ մեկնաբանման հետևանքով, հետևաբար այն ոչ իրավաչափ վարչական ակտ է և ենթակա է անվավեր ճանաչման:
Այսպիսով, վերը նշված հիմքի առկայությունը Վճռաբեկ դատարանը դիտում է բավարար` ՀՀ վարչական դատավարության օրենսգրքի 118.9-րդ հոդվածի, ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի 227-րդ հոդվածի ուժով Վերաքննիչ դատարանի որոշումը բեկանելու համար:
Միաժամանակ Վճռաբեկ դատարանը գտնում է, որ տվյալ դեպքում անհրաժեշտ է կիրառել ՀՀ վարչական դատավարության օրենսգրքի 118.15-րդ հոդվածի 1-ին մասի 5-րդ կետով սահմանված` վարչական դատարանի դատական ակտին օրինական ուժ տալու` վճռաբեկ դատարանի լիազորությունը հետևյալ հիմնավորմամբ.
«Մարդու իրավունքների և հիմնարար ազատությունների պաշտպանության մասին» եվրոպական կոնվենցիայի (այսուհետ` Կոնվենցիայի) 6-րդ հոդվածի համաձայն` յուրաքանչյուր ոք ունի ողջամիտ ժամկետում իր գործի քննության իրավունք: Սույն վարչական գործով վեճի լուծումն էական նշանակություն ունի գործին մասնակցող անձանց համար: Վճռաբեկ դատարանը գտնում է, որ գործը ողջամիտ ժամկետում քննելը հանդիսանում է Կոնվենցիայի նույն հոդվածով ամրագրված անձի արդար դատաքննության իրավունքի տարր, հետևաբար, գործի անհարկի ձգձգումները վտանգ են պարունակում նշված իրավունքի խախտման տեսանկյունից: Տվյալ դեպքում, Վճռաբեկ դատարանի կողմից ստորադաս դատարանի դատական ակտին օրինական ուժ տալը բխում է արդարադատության արդյունավետության շահերից:
Դատարանի վճռին օրինական ուժ տալիս Վճռաբեկ դատարանը հիմք է ընդունում սույն որոշման պատճառաբանությունները, ինչպես նաև գործի նոր քննության անհրաժեշտության բացակայությունը:
Ելնելով վերոգրյալից և ղեկավարվելով ՀՀ վարչական դատավարության օրենսգրքի 118.15-118.18-րդ հոդվածներով` Վճռաբեկ դատարանը
ՈՐՈՇԵՑ
1. Վճռաբեկ բողոքը բավարարել: Բեկանել ՀՀ վարչական վերաքննիչ դատարանի 30.06.2011 թվականի որոշումը և օրինական ուժ տալ ՀՀ վարչական դատարանի 17.12.2010 թվականի վճռին:
2. ՀՀ կառավարությանն առընթեր պետական եկամուտների կոմիտեի Արթիկի տարածքային հարկային տեսչությունից հօգուտ «Միրոյան Տուֆ» ՍՊԸ-ի բռնագանձել 286.040 (երկու հարյուր ութսունվեց հազար քառասուն) ՀՀ դրամ` որպես վճռաբեկ բողոքի համար վճարված պետական տուրքի գումար:
3. Որոշումն օրինական ուժի մեջ է մտնում հրապարակման պահից, վերջնական է և ենթակա չէ բողոքարկման:
Նախագահող` Ե. Խունդկարյան
Դատավորներ` Տ. Պետրոսյան
Վ. Աբելյան
Ս. Անտոնյան
Վ. Ավանեսյան
Ա. Բարսեղյան
Մ. Դրմեյան
Գ. Հակոբյան
Է. Հայրիյան
Ե. Սողոմոնյան