ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆ
ՎՃՌԱԲԵԿ ԴԱՏԱՐԱՆ
ՀՀ վարչական դատարանի վճիռ Վարչական գործ թիվ ՎԴ/7157/05/08
Վարչական գործ թիվ ՎԴ/7157/05/08 2010թ.
Նախագահող դատավոր` Ա. Սարգսյան
ՈՐՈՇՈՒՄ ՀԱՆՈՒՆ ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆ
Հայաստանի Հանրապետության վճռաբեկ դատարանի քաղաքացիական և վարչական պալատը (այսուհետ` Վճռաբեկ դատարան)
նախագահությամբ Ս. Սարգսյանի
մասնակցությամբ դատավորներ Ս. Անտոնյանի
Վ. Աբելյանի
Վ. Ավանեսյանի
Մ. Դրմեյանի
Ե. Խունդկարյանի
Է. Հայրիյանի
Տ. Պետրոսյանի
Ե. Սողոմոնյանի
2010 թվականի մարտի 12-ին
դռնբաց դատական նիստում, քննելով «Տավրոս-66» ֆիրմա ՍՊԸ-ի (այսուհետ` Ընկերություն) և ՀՀ ֆինանսների նախարարության (այսուհետ` Նախարարություն) վճռաբեկ բողոքները ՀՀ վարչական դատարանի 07.09.2009 թվականի վճռի դեմ` ըստ Ընկերության հայցի ընդդեմ ՀՀ կառավարությանն առընթեր պետական եկամուտների կոմիտեի Մաշտոցի հարկային տեսչության (այսուհետ` Տեսչություն) և Նախարարության` Տեսչության 22.01.2008 թվականի թիվ 1035640 ստուգման ակտը մասնակի` շահութահարկի և ավելացված արժեքի հարկի մասով, առ ոչինչ ճանաչելու և նույն ակտի հիման վրա Ընկերության կողմից վճարված 400.000 ՀՀ դրամը` որպես առ ոչինչ վարչական ակտի հետևանք, և 700.000 ՀՀ դրամ գերավճարը վերադարձնել պարտավորեցնելու պահանջների մասին,
ՊԱՐԶԵՑ
1. Գործի դատավարական նախապատմությունը
Դիմելով դատարան` Ընկերությունը պահանջել է մասնակի` շահութահարկի և ավելացված արժեքի հարկի մասով առ ոչինչ ճանաչել Տեսչության 22.01.2008 թվականի թիվ 1035640 ստուգման ակտը և պարտավորեցնել վերադարձնել նույն ակտի հիման վրա Ընկերության կողմից վճարված 400.000 ՀՀ դրամը` որպես առ ոչինչ վարչական ակտի հետևանք, և 700.000 ՀՀ դրամ գերավճարը:
ՀՀ վարչական դատարանի (այսուհետ` Դատարան) 07.09.2009 թվականի վճռով հայցը բավարարվել է մասնակիորեն. Նախարարությունը պարտավորեցվել է ՀՀ պետական բյուջեից Ընկերությանը վերադարձնել 697.225 ՀՀ դրամ` որպես գերավճար, իսկ հայցը մնացած մասով մերժվել է:
Սույն գործով վճռաբեկ բողոքներ են ներկայացրել Ընկերությունը և Նախարարությունը:
Վճռաբեկ բողոքների պատասխան չի ներկայացվել:
2.1. Ընկերության վճռաբեկ բողոքի հիմքերը, հիմնավորումները և պահանջը
Ընկերության վճռաբեկ բողոքը քննվում է հետևյալ հիմքի սահմաններում ներքոհիշյալ հիմնավորումներով.
Դատարանը չի կիրառել ՀՀ Սահմանադրության 42-րդ, «Հարկերի մասին» ՀՀ օրենքի 16-րդ, 301-րդ հոդվածները, «Վարչարարության հիմունքների և վարչական վարույթի մասին» ՀՀ օրենքի 62-րդ հոդվածի 1-ին մասի «դ» կետը, որոնք պետք է կիրառեր, կիրառել է «Վարչարարության հիմունքների և վարչական վարույթի մասին» ՀՀ օրենքի 63-րդ հոդվածի 1-ին մասի «ա» կետը, որը չպետք է կիրառեր, սխալ է մեկնաբանել «Վարչարարության հիմունքների և վարչական վարույթի մասին» ՀՀ օրենքի նշված նորմերը, ինչպես նաև խախտել է ՀՀ վարչական դատավարության օրենսգրքի 59-րդ հոդվածը և ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի 132-րդ հոդվածի 3-րդ մասը:
Բողոք բերած անձը նշված պնդումը պատճառաբանում է հետևյալ փաստարկներով.
Դատարանը գտել է, որ 22.01.2008 թվականին կազմված թիվ 1035640 ստուգման ակտը «Հարկերի մասին» ՀՀ օրենքի 301-րդ հոդվածի խախտմամբ ընդունված լինելու հանգամանքը կարող է միայն հիմք հանդիսանալ այն անվավեր ճանաչելու համար, քանզի այն համապատասխանում է «Վարչարարության հիմունքների և վարչական վարույթի մասին» ՀՀ օրենքի 63-րդ հոդվածի 1-ին մասի «ա» կետով, այլ ոչ թե նույն օրենքի 62-րդ հոդվածի 1-ին մասի «դ» կետով նախատեսված դեպքին: Սակայն, ըստ «Վարչարարության հիմունքների և վարչական վարույթի մասին» ՀՀ օրենքի 63-րդ հոդվածի 1-ին մասի «ա» կետի տրամաբանության, եթե օրենքի խախտման, այդ թվում` օրենքի սխալ կիրառման կամ սխալ մեկնաբանման հարցը պետք է վիճահարույց լինի, ապա սույն պարագայում գործ ունենք անվիճելի փաստի հետ, երբ անկախ դատարանի կողմից այն այդպիսին ճանաչելուց` «Հարկերի մասին» ՀՀ օրենքի 301-րդ հոդվածի ուժով հարկային պարտավորություններ չեն կարող առաջանալ, քանի որ 2008 թվականի հունվարից ստուգումներ իրականացնելիս հարկային մարմինն իրավունք ուներ հարկային պարտավորություններ հաշվարկել միայն 2005 թվականից սկսած: Հետևաբար, հիշյալ ստուգման ակտն ընդունվել է առանց իրավական հիմքի, դրանով Ընկերության վրա դրվել է ակնհայտ ոչ իրավաչափ պարտականություն, ուստի այն «Վարչարարության հիմունքների և վարչական վարույթի մասին» ՀՀ օրենքի 62-րդ հոդվածի 1-ին մասի «դ» կետի ուժով պետք է առ ոչինչ ճանաչվի:
Բացի այդ, Դատարանը վճռով չի անդրադարձել դատական ծախսերի բաշխման հարցին և հայցի բավարարված մասով պետական տուրքը չի բռնագանձել պատասխանողից:
Վերոգրյալի հիման վրա բողոք բերած անձը պահանջել է մասնակիորեն բեկանել Դատարանի 07.09.2009 թվականի վճիռը և հայցը բավարարել:
2.2. Նախարարության վճռաբեկ բողոքի հիմքերը, հիմնավորումները և պահանջը
Նախարարության վճռաբեկ բողոքը քննվում է հետևյալ հիմքի սահմաններում ներքոհիշյալ հիմնավորումներով.
Դատարանը չի կիրառել «Հարկերի մասին» ՀՀ օրենքի 16-րդ հոդվածի 1-ին և 2-րդ պարբերությունները, 33-րդ հոդվածի 3-րդ և 4-րդ պարբերությունները, որոնք պետք է կիրառեր, խախտել է ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի 132-րդ հոդվածի 3-րդ մասը:
Բողոք բերած անձը նշված պնդումը պատճառաբանում է հետևյալ փաստարկներով.
«Հարկերի մասին» ՀՀ օրենքի բաղկացուցիչ մասը կազմող 1-ին հավելվածով (այսուհետ` Հավելված) սահմանվում է, թե ինչ է գերավճարը և ինչպես է իրականացվում հաշվանցումը այլ հարկատեսակներից ունեցած պարտավորությունների հաշվին կամ այն վերադարձվում: Հիմք ընդունելով Տեսչությանն ուղղված Ընկերության 11.02.2008 թվականի թիվ 02/09 գրությունը` որպես 22.01.2008 թվականի թիվ 1035640 ստուգման ակտով արձանագրված այլ պարտավորությունների դիմաց օրենքով սահմանված կարգով կատարվել է հաշվանցում, մանավանդ որ Դատարանի 07.09.2009 թվականի վճռով ստուգման ակտը համարվել է օրենքի սահմաններում կազմված և թողնվել է անփոփոխ, ինչի պարագայում գերավճար առկա չէ:
Վերոգրյալի հիման վրա բողոք բերած անձը պահանջել է բեկանել Դատարանի 07.09.2009 թվականի վճիռը և այն փոփոխել` հայցը մերժել, ինչպես նաև Ընկերությունից հօգուտ ՀՀ պետական բյուջեի բռնագանձել 20.000 ՀՀ դրամ` որպես Նախարարության կողմից վճռաբեկ բողոք ներկայացնելու համար վճարված պետական տուրքի գումար:
3. Վճռաբեկ բողոքի քննության համար նշանակություն ունեցող փաստերը
Վճռաբեկ բողոքի քննության համար էական նշանակություն ունեն հետևյալ փաստերը`
1) ՀՀ կառավարությանն առընթեր հարկային պետական ծառայության օպերատիվ-հետախուզության վարչության Մաշտոցի բաժնի ՀՀ կառավարությանն առընթեր հարկային պետական ծառայության պետի 13.12.2007 թվականի թիվ 1035640 հանձնարարագրի հիման վրա 28.12.2007թ.-22.01.2008թ. Ընկերությունում իրականացվել է բյուջեի հետ փոխհարաբերությունների ճշտության ստուգում, որն ընդգրկել է 01.01.2004-30.09.2007 թվականներն ընկած ժամանակաշրջանը (հատ. 2-րդ, գ.թ. 24):
2) 22.01.2008 թվականի թիվ 1035640 ակտով Ընկերությանն առաջադրվել է 907.700 ՀՀ դրամ շահութահարկի գումար, 400.300 ՀՀ դրամ ավելացված արժեքի հարկի գումար, 50.000 ՀՀ դրամ տուգանքի գումար (հիմք` «Շահութահարկի մասին» ՀՀ օրենքի 69-րդ, «Ավելացված արժեքի մասին» ՀՀ օրենքի 43-րդ և «Հարկերի մասին» ՀՀ օրենքի 25-րդ հոդվածներ): Ակտով արձանագրվել է, որ շահութահարկի և ավելացված արժեքի հարկի գծով հիշյալ խախտումները կատարվել են 2004 թվականին (հատ. 2-րդ, գ.թ. 27-37):
3) Տեսչության 17.07.2007 թվականի թվով 3 եզրակացությունների համաձայն` Ընկերությունը 05.04.2005 թվականի դրությամբ ավելացված արժեքի հարկի գծով ունի 450.800 ՀՀ դրամի, 28.03.2005 թվականի դրությամբ շահութահարկի գծով` 63.885 ՀՀ դրամի, 19.10.2005 թվականի դրությամբ պարզեցված հարկի գծով` 182.540 ՀՀ դրամի չափով գերավճար (հատ. 2-րդ, գ.թ. 116-118):
4) Ընկերության տնօրենը 11.02.2008 թվականի թիվ 02/09 գրությամբ դիմել է Տեսչություն` խնդրելով 240.500 ՀՀ դրամ գերավճարը հաշվանցել 22.01.2008 թվականի թիվ 1035640 ակտով առաջադրված շահութահարկի տուգանքին և 11.02.2008 թվականի դրությամբ Ընկերության գերավճարի գումարը նշված դիմումի հիման վրա հաշվանցվել է շահութահարկի հարկային պարտավորություններին (հատ. 2-րդ, գ.թ.70, 79):
4. Վճռաբեկ դատարանի պատճառաբանությունները և եզրահանգումը
Քննելով վճռաբեկ բողոքները նշված հիմքի սահմաններում` Վճռաբեկ դատարանը գտնում է, որ`
1) Ընկերության վճռաբեկ բողոքը հիմնավոր է հետևյալ պատճառաբանությամբ:
«Վարչարարության հիմունքների և վարչական վարույթի մասին» ՀՀ օրենքի 62-րդ հոդվածի 1-ին մասի «դ» ենթակետը սահմանում է, որ առ ոչինչ է այն վարչական ակտը, որում առկա է, մասնավորապես` հետևյալ ակնառու կոպիտ սխալը. ակտով դրա հասցեատիրոջ վրա դրվում է ակնհայտ ոչ իրավաչափ պարտականություն, կամ նրան տրամադրվում է ակնհայտ ոչ իրավաչափ իրավունք:
«Վարչարարության հիմունքների և վարչական վարույթի մասին» ՀՀ օրենքի 63-րդ հոդվածի 1-ին մասի «ա» ենթակետի համաձայն` անվավեր է առ ոչինչ չհանդիսացող այն ոչ իրավաչափ վարչական ակտը, որն ընդունվել է օրենքի խախտմամբ, այդ թվում` օրենքի սխալ կիրառման կամ սխալ մեկնաբանման հետևանքով:
Վերոգրյալ նորմերի վերլուծությունից հետևում է, որ վարչական ակտի առ ոչինչ լինելու համար էական և անհրաժեշտ պայման է անձի վրա ակնհայտ ոչ իրավաչափ պարտականություն դնելը, կամ անձին ակնհայտ ոչ իրավաչափ իրավունք տրամադրելը: Այսինքն, անձի վրա դրվող պարտականությունը կամ անձին տրամադրվող իրավունքը պարտադիր կերպով պետք է լինի ակնհայտ ոչ իրավաչափ: Հետևաբար, վարչական ակտով անձի վրա նույնիսկ «ոչ իրավաչափ» պարտականություն դնելը, կամ անձին «ոչ իրավաչափ իրավունք» տրամադրելը, որը կարող է պարզվել այդ վարչական ակտի վիճարկման վարույթում, դեռևս բավարար չէ վարչական ակտն առ ոչինչ դիտելու համար: Այսինքն Վճռաբեկ դատարանը գտնում է, որ վարչական ակտի առ ոչինչ լինելը հաստատված համարելու համար անհրաժեշտ է, որ դրանով տրամադրված իրավունքը կամ դրված պարտականությունը առերևույթ ոչ իրավաչափ լինի, իսկ բոլոր այն դեպքերում, երբ վիճարկվում է վարչական ակտի հիմքում դրված հանգամանքների հավաստիությունը, կամ կիրառված նորմերի սխալ կիրառելիությունը կամ մեկնաբանությունը, ապա նման վարչական ակտը չի կարող դիտվել առ ոչինչ, այլ այն կարող է ճանաչվել անվավեր:
«Հարկերի մասին» ՀՀ օրենքի 16-րդ հոդվածի համաձայն` հարկային պարտավորությունը ներառում է հարկերի (այդ թվում` թաքցված կամ պակաս ցույց տրված հարկվող օբյեկտի համար նախատեսված), ինչպես նաև հարկային օրենսդրությունը և Հայաստանի Հանրապետությունում հարկային հարաբերությունները կարգավորող մյուս իրավական ակտերը խախտելու համար հաշվարկված` հարկային օրենսդրությամբ սահմանված տույժերի և տուգանքների գումարների վճարումը: Հարկային պարտավորությունը դադարում է դրա կատարման, հարկի վերացման, հարկից ազատելու արտոնության սահմանման, ինչպես նաև հարկային օրենսդրությամբ նախատեսված այլ դեպքերում, իսկ ֆիզիկական անձի համար` նաև նրա մահվան դեպքում, եթե օրենսդրությամբ այլ բան սահմանված չէ:
Հարկային պարտավորության դադարեցման` հարկային օրենսդրությամբ նախատեսված այլ դեպք է «Հարկերի մասին» ՀՀ օրենքի 301-րդ հոդվածը, որի համաձայն` հարկային օրենսդրության խախտումներ հայտնաբերելու դեպքում հարկային պարտավորություններ չեն կարող առաջանալ, եթե տվյալ խախտումը հայտնաբերվել է այն կատարելու տարվան անմիջապես հաջորդող երեք տարին լրացնելուց հետո:
Վերոնշյալ նորմի իմաստից հետևում է, որ հարկային օրենսդրության խախտում հայտնաբերելու դեպքում այն կատարելու տարվան անմիջապես հաջորդող երեք տարին լրանալուց հետո հարկային պարտավորությունը համարվում է դադարած, ուստի անձը ազատվում է համապատասխան հարկային պատասխանատվությունից:
Սույն գործի փաստերի համաձայն` 22.01.2008 թվականի թիվ 1035640 ակտով արձանագրվել է, որ Ընկերությունը շահութահարկի և ավելացված արժեքի հարկի գծով 2004 թվականին կատարել է խախտումներ, որի համար վերջինիս առաջադրվել է 907.700 ՀՀ դրամ` շահութահարկի գումարի, 400.300 ՀՀ դրամ` ավելացված արժեքի հարկի գումարի չափով հարկային պարտավորություն: Այսինքն` ակտով արձանագրված խախտումը հայտնաբերվել է 2008 թվականին, այն ժամանակ, երբ այն կատարելուց հետո արդեն անցել է երեք տարի:
Դատարանը հայցը մերժելու հիմքում դրել է այն հանգամանքը, որ ստուգման ակտը «Հարկերի մասին» ՀՀ օրենքի 301-րդ հոդվածի խախտմամբ ընդունված լինելու հանգամանքը կարող է հիմք հանդիսանալ այն անվավեր ճանաչելու համար, քանի որ համապատասխանում է «Վարչարարության հիմունքների և վարչական վարույթի մասին» ՀՀ օրենքի 63-րդ հոդվածի 1-ին մասի «ա» կետով, այլ ոչ թե նույն օրենքի 62-րդ հոդվածի 1-ին մասի «դ» կետով սահմանված դեպքին:
Մինչդեռ Վճռաբեկ դատարանը գտնում է, որ սույն գործով հարկային օրենսդրության խախտման համար պատասխանատվություն կիրառելու ժամկետն անցնելու ուժով «Շահութահարկի մասին» ՀՀ օրենքի 69-րդ, «Ավելացված արժեքի մասին» ՀՀ օրենքի 43-րդ և «Հարկերի մասին» ՀՀ օրենքի 25-րդ հոդվածներով պատասխանատվություն սահմանող վարչական ակտում արդեն իսկ առկա է վարչական ակտի առ ոչինչ լինելու հիմքը` ակնհայտ ոչ իրավաչափ պարտականություն դնելը:
2) Նախարարության վճռաբեկ բողոքը հիմնավոր է մասնակիորեն հետևյալ պատճառաբանությամբ:
«Հարկերի մասին» ՀՀ օրենքի 33-րդ հոդվածի 1-ին պարբերության համաձայն` հարկային օրենսդրությամբ սահմանված կարգով հաշվարկված որևէ հարկային պարտավորություններից ավելի վճարված գումարները (գերավճարները) հարկային տեսչության կողմից հաշվանցվում են հարկ վճարողի այլ հարկային պարտավորությունների հաշվին կամ վերադարձվում են ոչ ուշ, քան վերադարձման մասին հարկ վճարողի դիմումը ստանալուց հետո 30 օրվա ընթացքում:
«Հարկերի մասին» ՀՀ օրենքի 33-րդ հոդվածի 3-րդ պարբերության համաձայն` հարկային օրենսդրությամբ այլ բան սահմանված չլինելու դեպքում հաշվարկված հարկային պարտավորությունների սահմանված չափից ավելի վճարված գումարները վերադարձվում են այն դեպքերում, եթե հարկ վճարողի կողմից կատարվել են սույն օրենքի 16 հոդվածում նշված հարկային պարտավորությունները:
Հավելվածի 9.1-րդ կետի համաձայն` գերավճարի մնացորդի հաշվին հարկ վճարողի այլ հարկային պարտավորությունների դիմաց հաշվանցումն իրականացվում է հարկ վճարողի գրավոր դիմումով (այսուհետ` դիմում), իսկ սույն կարգով նախատեսված դեպքերում` նաև առանց դիմումի:
Սույն գործի փաստերի համաձայն` Ընկերությունը 05.04.2005 թվականի դրությամբ ավելացված արժեքի հարկի գծով ունի 450.800 ՀՀ դրամի, 28.03.2005 թվականի դրությամբ շահութահարկի գծով` 63.885 ՀՀ դրամի, 19.10.2005 թվականի դրությամբ պարզեցված հարկի գծով` 182.540 ՀՀ դրամի չափով գերավճար: Ընկերության տնօրենը 11.02.2008 թվականի թիվ 02/09 գրությամբ դիմել է Տեսչություն` խնդրելով 240.500 ՀՀ դրամ գերավճարը հաշվանցել 22.01.2008 թվականի թիվ 1035640 ակտով առաջադրված շահութահարկի տուգանքին: Այսպիսով` 11.02.2008 թվականի դրությամբ Ընկերության գերավճարի գումարը նշված դիմումի հիման վրա հաշվանցվել է շահութահարկի հարկային պարտավորություններին:
Վճռաբեկ դատարանը գտնում է, որ Ընկերության գերավճարի գումարից վերջինիս այլ հարկային պարտավորությունների դիմաց հաշվանցումը կատարվել է «Հարկերի մասին» ՀՀ օրենքով սահմանված կարգի պահպանմամբ, սակայն հաշվի առնելով այն հանգամանքը, որ սույն գործով ստուգման ակտն առ ոչինչ ճանաչելու հետևանքով այլևս գոյություն չունի այդ ակտով առաջադրված հարկային պարտավորությունը, որի դիմաց կատարվել է Ընկերության գերավճարի հաշվանցումը, ուստի Ընկերության գերավճարը ենթակա է վերադարձման, իսկ Նախարարության վճռաբեկ բողոքը` մերժման:
Այսպիսով, Ընկերության վճռաբեկ բողոքի հիմքի առկայությունը Վճռաբեկ դատարանը համարում է բավարար` ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի 227-րդ հոդվածի ուժով Դատարանի վճիռը մասնակիորեն բեկանելու համար:
Միաժամանակ Վճռաբեկ դատարանը գտնում է, որ տվյալ դեպքում անհրաժեշտ է կիրառել ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի 240-րդ հոդվածի 1-ին կետի 4-րդ ենթակետով սահմանված` ստորադաս դատարանի դատական ակտը մասնակիորեն փոփոխելու ՀՀ վճռաբեկ դատարանի լիազորությունը հետևյալ հիմնավորմամբ.
ՀՀ Սահմանադրության 19-րդ հոդվածի և «Մարդու իրավունքների և հիմնարար ազատությունների պաշտպանության մասին» եվրոպական կոնվենցիայի (այսուհետ` Կոնվենցիա) 6-րդ հոդվածի համաձայն` յուրաքանչյուր ոք ունի ողջամիտ ժամկետում իր գործի քննության իրավունք: Վճռաբեկ դատարանը գտնում է, որ գործը ողջամիտ ժամկետում քննելը հանդիսանում է ՀՀ Սահմանադրության և Կոնվենցիայի վերը նշված հոդվածով ամրագրված անձի արդար դատաքննության իրավունքի տարր, հետևաբար գործի անհարկի ձգձգումները վտանգ են պարունակում նշված իրավունքի խախտման տեսանկյունից: Տվյալ դեպքում, Վճռաբեկ դատարանի կողմից ստորադաս դատարանի դատական ակտը փոփոխելը բխում է արդարադատության արդյունավետության շահերից:
Դատական ակտը փոփոխելիս Վճռաբեկ դատարանը հիմք է ընդունում սույն որոշման պատճառաբանությունները, ինչպես նաև գործի նոր քննության անհրաժեշտության բացակայությունը:
Ելնելով վերոգրյալից և ղեկավարվելով ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի 240-241.2-րդ հոդվածներով` Վճռաբեկ դատարանը
ՈՐՈՇԵՑ
1. «Տավրոս-66» ֆիրմա ՍՊԸ-ի վճռաբեկ բողոքը բավարարել: Բեկանել ՀՀ վարչական դատարանի 07.09.2009 թվականի վճռի` ՀՀ կառավարությանն առընթեր հարկային պետական ծառայության օպերատիվ-հետախուզության վարչության Մաշտոցի բաժնի 22.01.2008 թվականի թիվ 1035640 ստուգման ակտի շահութահարկի և ավելացված արժեքի հարկի մասերը և այն փոփոխել` ակտն այդ մասով ճանաչել առ ոչինչ և որպես առ ոչինչ վարչական ակտի հետևանք` ՀՀ ֆինանսների նախարարությանը պարտավորեցնել վերադարձնելու «Տավրոս-66» ֆիրմա ՍՊԸ-ի կողմից վճարված 400.000 ՀՀ դրամը: Վճռի մնացած մասը թողնել օրինական ուժի մեջ:
2. ՀՀ ֆինանսների նախարարության վճռաբեկ բողոքը մերժել:
3. ՀՀ ֆինանսների նախարարությունից և ՀՀ կառավարությանն առընթեր պետական եկամուտների կոմիտեից հօգուտ «Տավրոս-66» ֆիրմա ՍՊԸ-ի բռնագանձել 26.200 ՀՀ դրամ` որպես հայցադիմումի և 20.200 ՀՀ դրամ` որպես վճռաբեկ բողոքի համար վճարված պետական տուրքի գումարներ:
4. Որոշումն օրինական ուժի մեջ է մտնում հրապարակման պահից, վերջնական է և ենթակա չէ բողոքարկման:
Նախագահող` Ս. Սարգսյան
Դատավորներ` Ս. Անտոնյան
Վ. Աբելյան
Վ. Ավանեսյան
Մ. Դրմեյան
Ե. Խունդկարյան
Է. Հայրիյան
Տ. Պետրոսյան
Ե. Սողոմոնյան