ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆ
ՎՃՌԱԲԵԿ ԴԱՏԱՐԱՆ
Արաբկիր և Քանաքեռ-Զեյթուն համայնքների Քաղաքացիական գործ թիվ 3-1614(Ա)
առաջին ատյանի դատարանի վճիռ 2007 թ.
Քաղաքացիական գործ թիվ 2-1300
Նախագահող դատավոր` Ս. Հովսեփյան
ՈՐՈՇՈՒՄ ՀԱՆՈՒՆ ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆ
ՀՀ վճռաբեկ դատարանի քաղաքացիական պալատը (այսուհետ` Վճռաբեկ դատարան)
նախագահությամբ` Ա. Մկրտումյանի
մասնակցությամբ դատավորներ` Ս. Անտոնյանի
Ս. Գյուրջյանի
Է. Հայրիյանի
Ս. Սարգսյանի
2007 թվականի նոյեմբերի 9-ին
դռնբաց դատական նիստում, քննելով «ԱրմենՏել» ՓԲԸ-ի (այսուհետ` Ընկերություն) վճռաբեկ բողոքն Արաբկիր և Քանաքեռ-Զեյթուն համայնքների առաջին ատյանի դատարանի 14.06.2007 թվականի վճռի դեմ` ըստ Ընկերության հայցի ընդդեմ Տիգրան Հարությունյանի` գումար բռնագանձելու պահանջի մասին,
ՊԱՐԶԵՑ
1. Գործի դատավարական նախապատմությունը.
Դիմելով դատարան` Ընկերությունը պահանջել է բռնագանձել պատասխանողից 536.558 ՀՀ դրամ` որպես բջջային հեռախոսակապի ծառայությունների մատուցման դիմաց չվճարված պարտավորություն:
Արաբկիր և Քանաքեռ-Զեյթուն համայնքների առաջին ատյանի դատարանի (այսուհետ` Դատարան) 14.06.2007 թվականի վճռով հայցը մերժվել է:
Սույն գործով վճռաբեկ բողոք է ներկայացրել Ընկերությունը:
Վճռաբեկ բողոքին պատասխան չի ներկայացվել:
2. Վճռաբեկ բողոքի հիմքերը, փաստարկները և պահանջը.
Սույն վճռաբեկ բողոքը քննվում է հետևյալ հիմքի սահմաններում ներքոհիշյալ հիմնավորումներով.
Դատարանը կիրառել է ՀՀ քաղաքացիական օրենսգրքի 335-րդ հոդվածը, որը չպետք է կիրառեր և չի կիրառել նույն օրենսգրքի 327-րդ, 328-րդ, 330-րդ հոդվածները և «Իրավական ակտերի մասին» ՀՀ օրենքի 84-րդ հոդվածը, որոնք պետք է կիրառեր:
Բողոք բերած անձը բողոքի սույն հիմքը պատճառաբանել է հետևյալ փաստարկով:
«Իրավական ակտերի մասին» ՀՀ օրենքի 84-րդ հոդվածի 2-րդ մասի համաձայն` մինչև ժամկետի վերջին օրվա ժամը քսանչորսը կապի կազմակերպությանը տրված փաստաթղթերը համարվում են ժամկետին տրված, իսկ ՀՀ քաղաքացիական օրենսգրքի 330-րդ հոդվածի 2-րդ մասի համաձայն` կապի կազմակերպությանը մինչև ժամկետի վերջին օրվա ժամը քսանչորսը տրված գրավոր դիմումները և ծանուցումները համարվում են ժամկետին տրված: Նշվածից հետևում է, որ սույն դեպքում հայցադիմումը ներկայացնելու ժամկետ պետք է համարվի 28.04.2007 թվականը:
Դատարանը հաշվի չի առել նաև այն հանգամանքը, որ եթե հայցադիմումը դատարան մուտք է եղել 02.05.2007 թվականին, ապա այն կրկին համարվում է ժամկետում տրված, քանի որ ՀՀ քաղաքացիական օրենսգրքի 327-րդ հոդվածի համաձայն` ժամանակահատվածով որոշվող ժամկետն սկսվում է այն օրացուցային տարվա, ամսվա և ամսաթվի կամ այն իրադարձության վրա հասնելու հաջորդ օրվանից, որով որոշված է ժամկետի սկիզբը, իսկ ՀՀ քաղաքացիական օրենսգրքի 328-րդ հոդվածի 1-ին մասի համաձայն` տարիներով հաշվարկվող ժամկետը լրանում է ժամկետի վերջին տարվա համապատասխան ամսին և ամսաթվին: Ըստ դատարանի կողմից կատարված երեք տարվա ժամկետի հաշվարկի` հայցային վաղեմության ժամկետի հաշվարկը սկսվել է 01.05.2004 թվականից և ավարտվել 02.05.2007 թվականին, մինչդեռ, ժամկետի հաշվարկը պետք է սկսվեր 01.05.2004 թվականին հաջորդող օրվանից` 02.05.2004 թվականից: Փաստորեն, հայցային վաղեմության երեք տարվա ժամկետի ավարտը պետք է համարել 02.05.2007 թվականի ժամը 24:00-ն:
Վերոգրյալի հիման վրա բողոք բերած անձը պահանջել է բեկանել Դատարանի 14.06.2007 թվականին կայացրած վճիռը և գործն ուղարկել ՀՀ քաղաքացիական վերաքննիչ դատարան` նոր քննության:
3. Վճռաբեկ բողոքի քննության համար նշանակություն ունեցող փաստերը.
Վճռաբեկ բողոքի քննության համար էական նշանակություն ունեն հետևյալ փաստերը`
1) 17.07.2000 թվականին Ընկերության և Տիգրան Հայրապետյանի միջև կնքվել է բջջային հեռախոսակապի ծառայությունների մատուցման մասին թիվ 15933 պայմանագիրը:
2) Տիգրան Հայրապետյանը մատուցված ծառայությունների դիմաց չի վճարել, որի արդյունքում Ընկերության նկատմամբ նրա պարտավորությունը կազմել է 536.538 ՀՀ դրամ: Վերոնշյալ պայմանագիրը լուծվել է 01.05.2004 թվականին:
3) Գործի տվյալների համաձայն` հայցադիմումը փոստային կապի մարմին է տրվել 28.04.2007 թվականին, իսկ Դատարան է մուտքագրվել 02.05.2007 թվականին:
4. Վճռաբեկ դատարանի պատճառաբանությունները և եզրահանգումները.
Քննելով վճռաբեկ բողոքը նշված հիմքերի սահմաններում` Վճռաբեկ դատարանը գտնում է, որ այն հիմնավոր է մասնակիորեն հետևյալ պատճառաբանությամբ.
«Իրավական ակտերի մասին» ՀՀ օրենքի 84-րդ հոդվածի 2-րդ մասի համաձայն` մինչև ժամկետի վերջին օրվա ժամը քսանչորսը կապի կազմակերպությանը տրված փաստաթղթերը համարվում են ժամկետին տրված:
Տվյալ դեպքում, դատարանը փաստել է, որ հայցվորը դատարան է դիմել 02.05.2007 թվականին, այսինքն` հայցադիմումը դատարան մուտք լինելու օրը: Այնինչ, ինչպես նշվեց վերևում, «Իրավական ակտերի մասին» ՀՀ օրենքի 84-րդ հոդվածի 2-րդ մասի համաձայն` սահմանված փաստաթղթերը կապի կազմակերպությանը հանձնելու իրավական հետևանքները հավասարեցվում են դրանք համապատասխան հասցեատիրոջը տալուն:
Այսինքն` տվյալ դեպքում, Դատարանը հայցվորի կողմից դատարան դիմելու պահ պետք է համարեր ոչ թե հայցադիմումը դատարանում մուտք լինելու օրը, այլ այն կապի կազմակերպությանը հանձնելու օրը:
Ինչ վերաբերում է վճռաբեկ բողոքի ՀՀ քաղաքացիական օրենսգրքի 335-րդ, 327-րդ, 328-րդ, 330-րդ հոդվածների կիրառելիության փաստարկներին, ապա Վճռաբեկ դատարանը դրանց չի անդրադառնում, քանի որ դրանց կիրառելիության հանգամանքը գնահատելու համար պետք է պարզվի հայցային վաղեմության ժամկետի սկզբնապահը:
Այսպիսով, Վճռաբեկ դատարանը սույն բողոքի «Իրավական ակտերի մասին» ՀՀ օրենքի 84-րդ հոդվածի 2-րդ մասը չկիրառելու փաստարկի առկայությունը բավարար է համարում ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի 226-րդ հոդվածի ուժով Դատարանի 14.06.2007 թվականի վճիռը բեկանելու համար:
Ելնելով վերոգրյալից և ղեկավարվելով ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի 236-239-րդ հոդվածներով` Վճռաբեկ դատարանը
ՈՐՈՇԵՑ
1. Վճռաբեկ բողոքը բավարարել: Բեկանել Արաբկիր և Քանաքեռ-Զեյթուն համայնքների առաջին ատյանի դատարանի 14.06.2007 թվականի վճիռը և գործն ուղարկել ՀՀ քաղաքացիական վերաքննիչ դատարան` նոր քննության:
2. Սույն որոշումն ուժի մեջ է մտնում հրապարակման պահից և ենթակա չէ բողոքարկման:
Նախագահող` Ա. Մկրտումյան
Դատավորներ` Ս. Անտոնյան
Ս. Գյուրջյան
Է. Հայրիյան
Ս. Սարգսյան