ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅՈՒՆ
ՎՃՌԱԲԵԿ ԴԱՏԱՐԱՆ
Հայաստանի Հանրապետության Քաղաքացիական գործ թիվ 3-2039 (ՎԴ)
քաղաքացիական գործերով 2006
վերաքննիչ դատարանի վճիռ
Քաղաքացիական գործ թիվ 06-2574
Նախագահող դատավոր` Կ. Հակոբյան
դատավորներ` Վ. Ավանեսյան
Ա. Թումանյան
ՈՐՈՇՈՒՄ ՀԱՆՈՒՆ ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆ
ՀՀ վճռաբեկ դատարանի քաղաքացիական պալատը (այսուհետ` Վճռաբեկ դատարան)
նախագահությամբ Հ. ՄԱՆՈՒԿՅԱՆԻ
մասնակցությամբ դատավորներ Ս. ԱՆՏՈՆՅԱՆԻ
Ս. ԳՅՈՒՐՋՅԱՆԻ
Ս. ՍԱՐԳՍՅԱՆԻ
Է. ՀԱՅՐԻՅԱՆԻ
2006 թվականի հոկտեմբերի 26-ին
դռնբաց դատական նիստում, քննելով պատասխանող «Հայաստանի Էլեկտրական ցանցեր» փակ բաժնետիրական ընկերության (այսուհետ` Ընկերություն) վճռաբեկ բողոքը ՀՀ քաղաքացիական գործերով վերաքննիչ դատարանի (այսուհետ նաև` դատարան) 2006 թվականի հուլիսի 18-ի թիվ 06-2574 վճռի դեմ` ըստ Լորիկ Չալյանի հայցի ընդդեմ Ընկերության` հարկադիր պարապուրդի ամբողջ ժամանակահատվածի ընթացքում վնասի հատուցում վճարելու և զբաղեցրած պաշտոնում վերականգնելու պահանջի մասին,
ՊԱՐԶԵՑ
1. Գործի դատավարական նախապատմությունը.
Դիմելով դատարան` հայցվորը պահանջել է Ընկերությանը պարտավորեցնել հարկադիր պարապուրդի ամբողջ ժամանակահատվածի համար վճարել վնասի հատուցում և վերականգնել զբաղեցրած պաշտոնում:
Կենտրոն և Նորք-Մարաշ համայնքների առաջին ատյանի դատարանի 2006 թվականի մայիսի 31-ի թիվ 2-1672 վճռով հայցը մերժվել է:
ՀՀ քաղաքացիական գործերով վերաքննիչ դատարանի 2006 թվականի հուլիսի 18-ի թիվ 06-2574 վճռով հայցը բավարարվել է:
Սույն գործով վճռաբեկ բողոք է ներկայացրել պատասխանող Ընկերությունը:
Վճռաբեկ բողոքին պատասխան է ներկայացրել հայցվոր Լորիկ Չալյանը:
2. Վճռաբեկ բողոքի հիմքերը,փաստարկները և պահանջը.
Սույն վճռաբեկ բողոքը քննվում է հետևյալ հիմքերի սահմաններում ներքոհիշյալ հիմնավորումներով.
1) Դատարանը խախտել է ՀՀ աշխատանքային օրենսգրքի 109-րդ հոդվածի 1-ին մասի և 110-րդ հոդվածի 1-ին մասի պահանջները:
Բողոք բերած անձը նշված պնդումը պատճառաբանել է հետևյալ փաստարկներով.
Նշված հոդվածների համաձայն` կողմերի համաձայնությամբ աշխատանքային պայմանագիրը լուծելիս աշխատանքային պայմանագրի մի կողմը գրավոր ձևով առաջարկում է մյուս կողմին լուծելու պայմանագիրը, որն Ընկերության կողմից կատարվել է: Առաջարկի հետ համաձայնվելու դեպքում մյուս կողմը պետք է յոթն օրվա ընթացքում (այլ ոչ թե յոթ օր հետո) իր համաձայնության մասին ծանուցի առաջարկ ներկայացրած կողմին, որն ընդունվել է Լորիկ Չալյանի կողմից, և կնքվել է «Աշխատանքային պայմանագիրը կողմերի համաձայնությամբ լուծելու մասին» համաձայնագիրը:
2) Դատարանը չի կիրառել «ՀՀ աշխատանքային օրենսգիրքը գործողության մեջ դնելու մասին» ՀՀ օրենքի 4-րդ հոդվածը, որը պետք է կիրառեր:
Բողոք բերած անձը նշված պնդումը պատճառաբանել է հետևյալ փաստարկով.
Համաձայն այդ հոդվածի` օրենսգիրքը գործողության մեջ դնելու օրվանից հետո` մեկ տարվա ընթացքում, գործատուները պարտավոր են առանց աշխատանքային պայմանագրի աշխատանքային հարաբերությունների մեջ մտած աշխատողների հետ կնքել աշխատանքային պայմանագրեր` օրենսդրությամբ սահմանված կարգով: Վերոհիշյալ օրենսգիրքը գործողության մեջ է դրվել պաշտոնական հրապարակումից (2004 թվականի նոյեմբերի 14) վեց ամիս հետո (2005 թվականի հունիսի 21):
Դատարանը ճիշտ չի մեկնաբանել այն հանգամանքը, որ գործատուն չի կատարել համաձայնագրով ստանձնած վճարումների պարտավորությունը և անտեսել է նաև, որ հայցվորը պատշաճ կարգով` գրավոր (2006 թվականի մարտի 15) հայտնել է, որ աշխատանքային պայմանագրի լուծման մասին առաջարկը իր կողմից մերժվում է, մինչդեռ գործատուն 2006 թվականի մարտի 15-ին աշխատողին վճարել է համաձայնագրով սահմանված վճարը 887 166 ՀՀ դրամ, որը ստորագրված է հայցվորի կողմից դրամարկղային ելքի թիվ 107 օրդերում, որից հետո հայցվորը դիմել է պատասխանողին աշխատանքային պայմանագրի լուծման մասին առաջարկի մերժումով:
3) Դատարանը ճիշտ չի մեկնաբանել ՀՀ աշխատանքային օրենսգրքի 114-րդ հոդվածի 1-ին մասի 1-ին կետի պահանջները:
Բողոք բերած անձը նշված պնդումը պատճառաբանել է հետևյալ փաստարկներով.
Աշխատանքային պայմանագրի լուծումը գործատուի նախաձեռնությամբ արգելվում է աշխատողի ժամանակավոր անաշխատունակության ժամանակահատվածում: Միևնույն ժամանակ, հայցվորը անաշխատունակության թերթիկը հանձնել է ԱՐՀԿՈՄ-ին, որը տրված է 2006 թվականի ապրիլի 10-ից մինչև 2006 թվականի ապրիլի 16-ը, այսինքն` համաձայն 2006 թվականի մարտի 2-ը կնքված «Աշխատանքային պայմանագիրը կողմերի համաձայնությամբ լուծելու մասին» համաձայնագրով սահմանված պայմանագրի լուծումից` 01.04.2006 թվականի ապրիլի 1-ից հետո:
Միաժամանակ բողոք բերած անձը հայտնել է, որ հայցվորը չի ազատվել ՀՀ աշխատանքային օրենսգրքի 113-րդ հոդվածի պահանջների համաձայն, այլ նույն օրենսգրքի 110-րդ հոդվածների պահանջներով և 113-րդ հոդվածը չի սահմանում գործատուի համար աշխատանքային պայմանագրի լուծման նախաձեռնություն համաձայնագրով:
Բողոք բերած անձը պահանջել է բեկանել ՀՀ քաղաքացիական գործերով վերաքննիչ դատարանի 2006 թվականի հուլիսի 18-ի վճիռը և օրինական ուժ տալ Երևանի Կենտրոն և Նորք-Մարաշ համայնքների առաջին ատյանի դատարանի 2006 թվականի մայիսի 31-ի թիվ 2-1672 վճռին:
2.1. Վճռաբեկ բողոքի պատասխանը.
Լորիկ Չալյանի պնդմամբ իր և Ընկերության միջև ՀՀ աշխատանքային օրենսգրքի 85-րդ հոդվածի 1-ին մասի պահանջներին համապատասխանող պայմանագիր գոյություն չունի: Հետևաբար կողմերի միջև 2006 թվականի մարտի 9-ին կնքված և աշխատանքային օրենսգրքի 110-րդ հոդվածի 1-ին մասով նախատեսված համաձայնագիրը չի կարող իրավաբանական ուժ ունենալ:
Լորիկ Չալյանը վճռաբեկ բողոքին ներկայացված պատասխանով հայտնել է նաև, որ եղել է անաշխատունակ վիճակում 27.03.2006 թվականի մարտի 27-ից մինչև 07.04.2006 թվականի ապրիլի 7-ը, որը հաստատվում է համապատասխան բուժհիմնարկի կողմից 2006 թվականի մարտի 27-ին տրված անաշխատունակության թերթիկով: Հետևաբար, ՀՀ քաղաքացիական գործերով վերաքննիչ դատարանը ճիշտ է մեկնաբանել ՀՀ աշխատանքային օրենսգրքի 114-րդ հոդվածի 1-ին մասի 1-ին կետը:
Բոլոր դեպքերում պայմանագիրը լուծվել է գործատուի նախաձեռնությամբ, ինչը հաստատվում է այն հանգամանքով, որ պայմանագիրը լուծելու մասին համաձայնագիր կնքելու նախաձեռնողը գործատուն է եղել: Հետևաբար, գործատուի գործողությունները համապատասխանում են ՀՀ աշխատանքային օրենսգրքի 113-րդ հոդվածին:
Բողոքի պատասխան ներկայացրած անձը պահանջել է ներկայացված վճռաբեկ բողոքը մերժել, ՀՀ քաղաքացիական գործերով վերաքննիչ դատարանի դատական ակտը թողնել օրինական ուժի մեջ:
3. Վճռաբեկ բողոքի քննության համար նշանակություն ունեցող փաստերը.
Վճռաբեկ բողոքի քննության համար էական նշանակություն ունեն հետևյալ փաստերը`
1) Հայցվոր Լորիկ Չալյանը Ընկերությունում 2004 թվականի մարտի 5-ից աշխատել է որպես անձնակազմի կառավարման վարչության պետ:
2) 2006 թվականի մարտի 2-ին Ընկերության գլխավոր տնօրենի առաջին տեղակալ Վ. Անդրեևի ստորագրությամբ նրան հանձնվել է աշխատանքային պայմանագիրը կողմերի փոխադարձ համաձայնությամբ լուծելու մասին ծանուցում, որում նշված է եղել, որ Ընկերության կողմից ընդունվել է որոշում աշխատանքային պայմանագիրը լուծելու մասին, և իր համաձայնության դեպքում կկնքվի գրավոր համաձայնագիր, որում կնշվեն աշխատանքային պայմանագրի լուծման պայմանները: Ըստ այդ ծանուցման` համաձայնության դեպքում հայցվորն երկու օրվա ընթացքում պետք է ծանուցեր ընկերությանը աշխատանքային պայմանագիրը լուծելու ցանկության մասին:
3) Նշված առաջարկության կապակցությամբ Լորիկ Չալյանը 07.03.2006 թվականի մարտի 7-ին դիմել է Ընկերության գլխավոր տնօրենի տեղակալ Վ. Անդրեևին` հայտնելով, որ առաջարկությունից չի կարելի ենթադրություններ անել հատուցման չափերի մասին, և, նաև նշել է, որ համաձայնությունը տալու համար տրամադրվել է երկու օր, մինչդեռ օրենքով նման համաձայնություն տալու համար յոթ օր է նախատեսված:
4) 09.03.2006 թվականի մարտի 9-ին Լորիկ Չալյանին հանձնվել է աշխատանքային պայմանագիրը կողմերի համաձայնությամբ լուծելու մասին համաձայնագրի նախագիծը, ըստ որի` կազմակերպությունը պարտավորվել է կատարել վերջնահաշվարկ:
5) Լորիկ Չալյանը 2006 թվականի մարտի 9-ին ստորագրել է ներկայացված համաձայնագրի նախագիծը:
4. Վճռաբեկ դատարանի պատճառաբանությունները և եզրահանգումները.
Քննելով վճռաբեկ բողոքը նշված հիմքերի սահմաններում` Վճռաբեկ դատարանը գտնում է, որ`
1) բողոքն առաջին հիմքով հիմնավոր է հետևյալ պատճառաբանությամբ.
ՀՀ աշխատանքային օրենսգրքի 109-րդ հոդվածի 1-ին կետի համաձայն` աշխատանքային պայմանագիրը կարող է լուծվել կողմերի համաձայնությամբ: Նույն օրենսգրքի 110-րդ հոդվածը սահմանում է պայմանագիրը կողմերի համաձայնությամբ լուծելու կարգը: Քննարկվող գործի փաստերի ուսումնասիրությունից հետևում է, որ Ընկերությունը, ՀՀ աշխատանքային օրենսգրքի 109-րդ հոդվածի 1-ին կետի համաձայն, դիմել է Լորիկ Չալյանին` իրենց միջև գոյություն ունեցող աշխատանքային հարաբերությունները դադարեցնելու առաջարկությամբ:
Վճռաբեկ դատարանը գտնում է, որ Լորիկ Չալյանին 2006 թվականի մարտի 2-ին ներկայացված առաջարկությունը համապատասխանում է ՀՀ աշխատանքային օրենսգրքի 110-րդ հոդվածի 1-ին մասի պահանջներին: Այդ հոդվածով պահանջներ են առաջադրվում առաջարկության ձևին, այսինքն` իրավահարաբերության կողմի կամքի արտահայտման ձևին: Այսպես, ՀՀ աշխատանքային օրենսգրքի 110-րդ հոդվածի 1-ին մասի համաձայն` կողմերի համաձայնությամբ աշխատանքային պայմանագիրը լուծելիս աշխատանքային պայմանագրի մի կողմը գրավոր ձևով առաջարկում է մյուս կողմին լուծելու պայմանագիրը: Լորիկ Չալյանին 02.03.2006 թվականի մարտի 2-ին ներկայացվել է գրավոր:
Համաձայնություն տալու վերաբերյալ առաջարկությունում ՀՀ աշխատանքային օրենսգրքի 110-րդ հոդվածի 1-ին մասով նախատեսված ժամկետից տարբերվող ժամկետ նախատեսելու մասին պայմանը ոչ մի իրավաբանական ուժ չունի, քանի որ ՀՀ աշխատանքային օրենսգրքի 110-րդ հոդվածի 1-ին մասով նախատեսված է իմպերատիվ ժամկետ և այն որևէ ձևով, մասնավորապես կողմերի համաձայնությամբ, չի կարող փոփոխվել: Հետևաբար, անկախ այն հանգամանքից, թե ինչպիսի ժամկետ է նշված պայմանագիրը կողմերի համաձայնությամբ լուծելու մասին առաջարկությունում, միևնույն է, նման համաձայնությունը կարող է ներկայացվել յոթ օրվա ընթացքում: ՀՀ աշխատանքային օրենսգրքի 110-րդ հոդվածով նախատեսված միակ էական պայմանի (առաջարկության ձևի վերաբերյալ պայմանի) պահպանման դեպքում առաջարկությունը պետք է համարել իրավաբանական փաստ, որը կարող է առաջացնել նույն հոդվածով նախատեսված իրավաբանական հետևանքները:
ՀՀ քաղաքացիական գործերով վերաքննիչ դատարանի պատճառաբանությունն այն մասին, որ գործատուի կողմից աշխատանքային պայմանագիրը լուծելիս անտեսվել է այն հանգամանքը, որ հայցվորը պատշաճ կարգով` գրավոր հայտնել է աշխատանքային պայմանագրի լուծման մասին առաջարկն իր կողմից մերժելու մասին, չի համապատասխանում իրականությանը: Ընկերության կողմից Լորիկ Չալյանին 2006 թվականի մարտի 2-ին արված առաջարկության կապակցությամբ վերջինս դիմել է Ընկերության գլխավոր տնօրենի տեղակալ Վ. Անդրեևին վերը նշված 2006 թվականի մարտի 7-ի գրությամբ, որի բովանդակության ուսումնասիրությունից հնարավոր չէ միանշանակ դրական կամ բացասական հետևություն անել:
Վճռաբեկ դատարանն այս առումով գտնում է, որ Ընկերությունը կարող էր ենթադրել հնարավոր համաձայնության մասին և Լորիկ Չալյանին ուղարկել պայմանագրի լուծման մասին համաձայնագրի նախագիծը, ինչն էլ պայմանավորված է Լորիկ Չալյանի կողմից գրությունում արված այն արտահայտությամբ, թե իրեն հասկանալի չեն հատուցման պայմանները:
Սույն գործի փաստերի (Լորիկ Չալյանին 02.03.2006 թվականի մարտի 2-ին ուղարկված առաջարկությունը, Լորիկ Չալյանի կողմից Վ. Անդրեևին 2006 թվականի մարտի 7-ին ուղարկած գրությունը և 2006 թվականի մարտի 9-ին կողմերի միջև ստորագրված «Աշխատանքային պայմանագիրը կողմերի համաձայնությամբ լուծելու մասին» համաձայնագիրը) հիման վրա Վճռաբեկ դատարանը գտնում է, որ կողմերը պահպանել են ՀՀ աշխատանքային օրենսգրքի 110-րդ հոդվածի կանոնները, ինչն առաջացրել է նույն օրենսգրքի 109-րդ հոդվածի 1-ին կետով նախատեսված հետևանքը:
2) բողոքն երկրորդ հիմքով հիմնավոր է հետևյալ պատճառաբանությամբ.
ՀՀ քաղաքացիական օրենսգրքի 1-ին հոդվածի 4-րդ մասի համաձայն` աշխատանքային իրավահարաբերությունների նկատմամբ քաղաքացիաիրավական նորմերը գործում են այնքանով, որքանով որ չեն հակասում աշխատանքային-իրավական հատուկ օրենսդրության նորմերին: Նշված հոդվածի չորրորդ մասի ուժով աշխատանքային պայմանագրերի ձևին ներկայացվող պահանջների կարգավորումն իրականացվում է նաև ՀՀ քաղաքացիական օրենսդրության նորմերով` ՀՀ աշխատանքային օրենսդրության համապատասխան կարգավորման բացակայության պայմաններում:
ՀՀ քաղաքացիական օրենսգրքի 438-րդ հոդվածի 1-ին մասի համաձայն` պայմանագիրը պետք է համապատասխանի այն կնքելու պահին գործող օրենքով կամ այլ իրավական ակտով սահմանված` կողմերի համար պարտադիր կանոններին (իմպերատիվ կանոններին):
Սույն գործով կողմերի միջև աշխատանքային-իրավական հարաբերություններն առաջացել են 2004 թվականի մարտի 5-ին: Իրավահարաբերությունների ծագման պահին գործել է 1972 թվականի հունիսի 16-ի ՀՀ աշխատանքային օրենսգիրքը: Համաձայն այդ օրենսգրքի 18-րդ հոդվածի 1-ին մասի` աշխատանքային պայմանագիրը կարող է կնքվել բանավոր կամ գրավոր: Նույն հոդվածի երրորդ մասի ուժով փաստորեն աշխատանքի անցնելու թույլտվությունը համարվում է աշխատանքային պայմանագրի կնքում, անկախ այն բանից` աշխատանքի ընդունումը ձևակերպվել է պատշաճ կերպով, թե` ոչ:
«ՀՀ աշխատանքային օրենսգիրքը գործողության մեջ դնելու մասին» ՀՀ օրենքի 4-րդ հոդվածի և վերը նշված իրավական ակտերի համապատասխան հոդվածների համադրության արդյունքում Վճռաբեկ դատարանը գտնում է, որ Ընկերության և Լորիկ Չալյանի միջև 2004 թվականի մարտի 5-ին կնքվել է բանավոր աշխատանքային պայմանագիր, որը կարող էր նման ձև ունենալ մինչև 2006 թվականի հունիսի 21-ը: Հետևաբար, 2006 թվականի մարտի 9-ին կնքված «Աշխատանքային պայմանագիրը կողմերի համաձայնությամբ լուծելու մասին» համաձայնագիրը իրավաբանական փաստ է և առաջացնում է իրավական հետևանքներ, հակառակ դեպքում առարկայազուրկ է աշխատանքում վերականգնելու մասին հայցապահանջը, որը բավարարվել է:
Վճռաբեկ դատարանը չի անդրադառնում բողոքում նշված սույն հիմքի մյուս պատճառաբանությանը, քանի որ վճռաբեկ բողոքում առկա նման ձևակերպումը հնարավորություն չի տալիս որոշելու վճռաբեկության կարգով գործի քննության սահմանները, ինչը ՀՀ քաղաքացիական օրենսգրքի 235-րդ հոդվածի ուղղակի պահանջ է: Միաժամանակ Վճռաբեկ դատարանն արձանագրում է, որ սույն հիմքի նշված պատճառաբանությունը չի լրացնում կամ հիմնավորում բողոքի հիմքերը, այն հանդես է գալիս ինքնուրույն, որովհետև քանի որ դրանում նշված չէ բողոք բերած անձի պահանջն օրենքի և այլ իրավական ակտերի վկայակոչմամբ և դատարանի կողմից նյութական կամ դատավարական իրավունքի նորմերի խախտումները կամ սխալ կիրառումը, ապա այն չի համապատասխանում ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի 230-րդ հոդվածի 1-ին մասի 4-րդ կետով նախատեսված պահանջներին:
3) բողոքն երրորդ հիմքով հիմնավոր է հետևյալ պատճառաբանությամբ.
ՀՀ աշխատանքային օրենսգրքի 109-րդ հոդվածը թվարկում է աշխատանքային պայմանագրի լուծման հիմքերը, որոնց թվում որպես աշխատանքային պայմանագրի լուծման հիմք է նախատեսված նաև պայմանագրի լուծումը գործատուի նախաձեռնությամբ: Նույն օրենսգրքի հետագա հոդվածները, մասնավորապես ՀՀ աշխատանքային օրենսգրքի 110-113-րդ հոդվածները, սահմանում են այդ հիմքերի իրականացման կարգը: Գործատուի նախաձեռնությամբ աշխատանքային պայմանագրի լուծման կարգին է նվիրված ՀՀ աշխատանքային օրենսգրքի 113-րդ հոդվածը: Գործատուի նախաձեռնությամբ աշխատանքային պայմանագրի լուծման առանձնահատկությունն այն է, որ աշխատանքային պայմանագիրը լուծվում է` չհամաձայնեցնելով աշխատողի հետ: Այդ իսկ պատճառով ՀՀ աշխատանքային օրենսգիրքը գործատուի այդ իրավունքի իրականացման որոշակի սահմանափակումներ է նախատեսել, որոնք համընդհանուր պարտադիր նորմատիվ երաշխիքներ (նորմ-երաշխիք) են աշխատողների համար: Մասնավորապես, նման երաշխիք է ընդգրկում ՀՀ աշխատանքային օրենսգրքի 114-րդ հոդվածը (Գործատուի նախաձեռնությամբ աշխատանքային պայմանագիրը լուծելու արգելքը): Հետևաբար, ՀՀ աշխատանքային օրենսգրքի 114-րդ հոդվածով նախատեսված նորմ-երաշխիքը չի տարածվում նույն օրենսգրքի 109-րդ հոդվածի 1-ին կետով նախատեսված հիմքով աշխատանքային պայմանագրի լուծման դեպքի վրա: Նշվածը հիմնավորվում է նաև ՀՀ քաղաքացիական օրենսգրքի 3-րդ հոդվածի 1-ին մասով նախատեսված պայմանագրային ազատության սկզբունքով: Եթե ՀՀ աշխատանքային օրենսգրքի 114-րդ հոդվածի կանոնները տարածվեին նույն օրենսգրքի 109-րդ հոդվածի 1-ին կետի նկատմամբ, ապա օրենսդիրը կզրկեր, ասենք, ժամանակավոր անաշխատունակության վիճակում գտնվող աշխատողին իր ցանկությամբ լուծելու աշխատանքային պայմանագիրը:
Այսպիսով, Վճռաբեկ դատարանը գտնում է, որ վերոնշյալ նյութական իրավունքի նորմերի խախտումները ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի 226-րդ հոդվածի ուժով հիմք են Ընկերության վճռաբեկ բողոքը մասնակի բավարարելու համար:
Ելնելով վերոգրյալից և ղեկավարվելով ՀՀ քաղաքացիական դատավարության օրենսգրքի 236-239-րդ հոդվածներով` Վճռաբեկ դատարանը
ՈՐՈՇԵՑ
1. «Հայաստանի Էլեկտրական ցանցեր» փակ բաժնետիրական ընկերության վճռաբեկ բողոքը բավարարել մասնակի: ՀՀ քաղաքացիական գործերով վերաքննիչ դատարանի 2006 թվականի հուլիսի 18-ի թիվ 06-2574 վճիռը բեկանել և գործն ուղարկել նույն դատարան` այլ կազմով նոր քննության:
2. Սույն որոշումն օրինական ուժի մեջ է մտնում հրապարակման պահից և ենթակա չէ բողոքարկման:
ՆԱԽԱԳԱՀՈՂ` Հ. ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ ԴԱՏԱՎՈՐՆԵՐ` Ս. ԱՆՏՈՆՅԱՆ Ս. ԳՅՈՒՐՋՅԱՆ Ս. ՍԱՐԳՍՅԱՆ Է. ՀԱՅՐԻՅԱՆ